Ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει για τις θλίψεις:
"... Αν και εκείνος που είναι περισσότερο από όλους ευτυχής, δηλαδή ο βασιλεύς, είναι γεμάτος απο τόσες συμφορές, τι νομίζετε ότι συμβαίνει στις υποθέσεις των απλών ανθρώπων.
Ο Σαούλ βασ΄λευσε, αλλά χάθηκε, αφού έπαθε πάρα πολλά κακά. Επειτα απο εκείνον ο Δαυίδ, ο Σολομών, ο Αβιά, ο Εζεκίας, ο Ιωσίας με τον ίδιο τρόπο. Διότι δεν είναι δυνατό να ζήσουμε την παρούσα ζωή χωρίς θλίψεις, χωρίς κόπους, χωρίς στενοχώριες. Εμείς όμως ας μη λυπόμαστε για εκείνα, για τα οποία λυπούνται οι βασιλείς, αλλά γι' αυτά απο τα οποία έχουμε και μεγάλο κέρδος. Διότι η λύπη που γίνεται σύμφωνα με τον Θεό, φέρει την μετάνοια χωρίς μεταμέλεια, που οδηγεί στην σωτηρία" ( Β΄ Κορ. ζ΄10).
Ας λυπηθούμε λοιπόν την λύπη που είναι μητέρα της χαράς και ας μην χαιρόμαστε την χαρά που γεννά λύπη. Ας χύσουμε δάκρυα που σπείρουν μεγάλη ευχαρίστηση και άς μην γελάμε το γέλιο που μας προκαλέι το τρίξιμο των δοντιών. Ας λυπηθούμε την θλίψη, απο την οποία φυτρώνει η άνεσις και ας μην επιζητούμε την απόλαυση, από την οποία προέρχεται μεγάλη θλίψη και οδύνη. Ας κοπιάσουμε για μικρό χρονικό διάστημα στην γή, για να ζήσουμε με απολαύσεις παντοτινά στους ουρανούς. Ας στενοχωρήσουμε τους εαυτούς μας στη θνητή ζωή, για να επιτύχουμε την άνεση στην άλλη ζωή, που είναι αθάνατη. Ας μη ζήσουμε ακόλαστα στην παροδική αυτή ζωή, για να μην θρηνήσουμε στην αιώνια.
Δεν βλέπετε πόσοι στενοχωρούνται εξαιτίας των επιγείων πραγμάτων. Κατάνοησε ότι κι συ είσαι ένας απο εκείνους και να υπομένεις την θλίψη και την οδύνη, τρεφόμενος με την ελπίδα των μελλοντικών αγαθών. Δεν είσαι εσύ καλύτερος από τον Παύλο, ούτε τον Πέτρο, που δεν έζησαν ποτέ με άνεση και πέρασαν όλη την ζωή τους με πείνα και δίψα και γυμνότητα. Εάν θέλεις να επιτύχεις τα ίδια με εκείνους, γιατί βαδίζεις τον αντίθετο δρόμο. Εάν θέλεις να εισέλθεις στη πόλη εκείνη, για την οποία θεωρήθηκαν αυτοί άξιοι, βάδιζε τον δρόμο που οδηγεί εκεί. Δεν οδηγεί εκεί ο δρόμος της ανέσεως, αλλά ο δρόμος της θλίψεως, εκείνος είναι ευρύχωρος, αυτός είναι στενός.
